Rozdział 3

Hermiona szła po schodach. Słyszała tylko bicie swojego serca i swój własny oddech gdy nagle schody poruszyły się. Znalazła się przed żelaznymi drzwiami. Kusiło ją żeby wejść do środka. Chwyciła klamkę.

- Nie wchodź tam dziewczynko! – krzyczał jeden obraz.

- To piętro zakazane! – mówił drugi.

Piętro zakazane? Nikt nic nie mówił o tym miejscu. Dziewczyna zdjęła rękę z gałki i cofnęła się. Nie mogła przecież wylecieć ze szkoły.

- Granger? – odezwał się ktoś za nią.

- Davies! Co ty tu robisz? – zszokowana po woli się odwróciła.

- O to samo powinienem zapytać ciebie. Jestem prefektem i został mi zlecony patrol tego miejsca. – wytłumaczył się.

- A ja znalazłam się tu przez przypadek. Schody spłatały mi figla. – Hermiona powiedziała szczerze i uśmiechnęła się delikatnie.

- Tak, młody człowieku. To prawda! Te durne schody ją tu przyniosły! Grzecznie szła do dormitorium. – stanął w jej obronie jeden z portretów.

- Ufam jej więc żadne tłumaczenia nie są potrzebne. – zwrócił się chłopak do kobiety na płótnie.

- Roger, przepraszam, że cię tak potraktowałam. – dziewczyna spuściła głowę w dół.

- To ja zachowałem się niedojrzale. Nie powinienem tak na ciebie naskakiwać. – uśmiechnął się szeroko.

Hermiona siedziała właśnie na lekcji eliksirów, którą mieli razem ze Ślizgonami. Gdy po chwili na jej książce wylądował  papierowy samolocik. Rozwinęła go ostrożnie i zaczęła czytać.

Droga Hermiono!

Przyjdź do biblioteki jutro o godzinie 16:00. Potrzebuję znów twojej pomocy z pracą domową więc pomyślałem, że skoro jutro sobota to znajdziesz czas. Jestem naprawdę w potrzebie.

D.M

Uśmiech wkradł się na jej twarz. Odpowiedziała na drugiej stronie, złożyła w łabędzie i zaczarowała by poleciał w stronę Malfoya. Ptak trafił w ręce blondyna, który zaczął czytać to co napisała szatynka.

Drogi Draco!

Od kiedy do mnie mówisz po imieniu? Oczywiście spotkam się z Tobą w bibliotece i pomogę ci z lekcjami. Czekaj na mnie przy tym samym stole co ostatnio.

Całuję, H.G.

Kąciki jego ust poszły ku górze. Zwinął kartkę i schował w piórniku. Wręcz nie mógł doczekać się soboty. Tak samo miała dziewczyna. Nie chciała już słyszeć słowa ”szlama” skierowanego w jej stronę. Poczuła delikatne szturchnięcie w ramię.

- Nareszcie panna Granger wyszła z transu. To może panienka odpowie na moje pytanie? – odezwał się do niej Slughorn.

- Tak, oczywiście. – przytaknęła Hermiona.

- No to słucham.

Harry obok, którego siedziała podał jej kartkę.

Pytanie brzmiało tak: Jakie składniki wchodzą w skład Eliksiru Euforii.  – Harry

Gryfonka szepnęła słowa podziękowania i spojrzała się prosto w oczy nauczyciela.

-Pancerzyki chitynowe, sok z cytryny, Figi Abisyńskie i mięta do osłabienia lub zlikwidowania efektów ubocznych. - wyrecytowała dziewczyna.

- Zgadza się. Ale następnym razem proszę uważać. – dał jej ostrzeżenie i powrócił do lekcji.

- Oczywiście, to się więcej nie powtórzy. – mruknęła w odpowiedzi i wlepiła wzrok w tablicę.

Przed oczami stanął jej rudzielec o pięknym uśmiechu. Westchnęła cicho. Fred Weasley – najprzystojniejszy chłopak w szkole. Potrząsnęła delikatnie głową i skupiła się na wykładzie profesora Horacego. Kukułka w zegarze oznajmiła koniec lekcji więc Hermiona zerwała się jak oparzona z miejsca i wybiegła z klasy. Szybkim krokiem pobiegła wzdłuż korytarza do biblioteki. Odnalazła odpowiednią książkę i usiadła przy stoliku. Przekartkowała książkę do strony o Eliksirze Euforii. Nigdzie nie znalazła receptury więc wzięła kolejną książkę. Usłyszała tupanie butów. Wszyscy biegli w stronę placu głównego. Dziewczyna odłożyła starą księgę na miejsce i udała się w to samo miejsce co większość uczniów.

- Co się stało? – spytała przechodzącą obok niej Cho.

-  To Fred i George. Filch ich przyłapał. Mają przechlapane. – wytłumaczyła Krukonka i podeszła do swoich przyjaciółek.

Szatynka postanowiła zadziałać. Wybiegła na środek.

- Przepraszam, panie Filch! Ktoś zwymiotował w damskiej toalecie. Myślę, że musi się pan tam niezwłocznie udać.

Granger zaczęła improwizować. Pokazała Ginny ręką by ta pobiegła i wyczarowała kolorowego pawia. Rudowłosa kiwnęła głową i zniknęła w tłumie.

-  Później się z wami policzę! – warknął woźny.

Hermiona podeszła do bliźniaków i uśmiechnęła się szeroko.

- To był blef? – spytał George.

- Kłamałaś żeby nas chronić? – odezwał się Fred.

- Tak. Coś musiałam zrobić, prawda? Już lepsza kara za kłamstwo niż kara za wasze przewinienia. Was powinni na tydzień w Azkabanie zamknąć. – zażartowała dziewczyna.

Wesleyowie się zaśmiali i objęli uradowaną dziewczynę.

- Stawiamy ci za ten wyczyn piwo kremowe! – krzyknął pan G.

- Z dodatkiem imbiru! – dodał pan F.

Hermiona siedziała w „Trzech miotłach” razem z bliźniakami śmiejąc się i popijając piwo kremowe.

- Zabawny był moment gdy Filch się obudził a jego kotka zlizywała mu budyń z nosa. Oczywiście on myślał, że są to jej odchody. Ubaw był po pachy! – zachichotał cicho George.

- Jesteście bardzo wredni. – stwierdziła szatynka i dopiła do końca swój napój.

- Fajny wąsik. – oznajmił Fred.

- Taki twarzowy. – dokończył George.

- Bardzo śmieszne! – pisnęła dziewczyna wycierając pianę z ust.

Resztę dnia cała trójka spędziła w swoim towarzystwie. Z uśmiechami zasnęli i z uśmiechami się obudzili.

Wszyscy właśnie siedzieli w Wielkiej Sali na śniadaniu. Przy stole Gryffindoru dało się słyszeć niezmiernie ciekawą dyskusję.

- To bardzo ciekawe Luno. Wytłumacz mi tylko jedno. Czemu nargle się ciebie tak uczepiły? – zapytała Hermiona.

- Tata uważa, że to przez moje blond włosy. Są tak jasne, że swoim blaskiem przyciągają nargle do mnie. – uśmiechnęła się Luna.

- Tak, na pewno przez włosy. – wywrócił oczami Ron.

- Ronaldzie! – syknęła cicho szatynka.

Chłopak spuścił głowę i wpatrywał się teraz w czubki swoich butów.

- Od kiedy słuchasz Granger? – spytał się George brata.

- Od kiedy … - uciął w pół zdania.

- Zakochał się nasz braciszek. – odezwał się Fred.

- Wiecie, że ja was słyszę. – mruknęła Hermiona.

- Ups. No to chłopie się wydało! – zaśmiali się obaj bliźniacy i zniknęli.

- Wnerwia mnie to ich nagłe znikanie. – stwierdził Ron.

- Tak. Zdarza się to wkurzające ale znikanie jest bardzo przydatne w razie ewakuacji. – oznajmiła Luna z tajemniczym uśmiechem na twarzy.

- Co masz na myśli? – zaciekawił się Harry.

- No bo gdy coś ci się nie uda lub stchórzysz, zawsze możesz zniknąć. – wytłumaczyła mu złotowłosa.

- Pomyluna, pomyluna! – darł się ktoś ze stołu Ravenclawu.

- Wzywają mnie. Wybaczcie mi na moment.

Krukonka ukłoniła się delikatnie i ruszyła do stołu swojego domu. Gryfoni popatrzyli po sobie i zaczęli się śmiać.

- Cóż to był za ciekawy temat. Nargle. Co to właściwie jest? – zarechotał Ronald.

- Nie ładnie jest wyśmiewać innych. – odezwał się ktoś za przyjaciółmi.

- Cho! – odwrócił się Harry z szerokim uśmiechem.

- Cześć Potter! – wykrzyczał Seamus podbiegając do nich.

- Em, no to ja nie przeszkadzam. – powiedziała Cho i odeszła.

- Przeszkodziłem wam? – zapytał Finnigan.

- Oczywiście, że nie. Miło cię widzieć, jak wakacje? – zapytał kruczowłosy.

- Świetnie! Byłem z rodzicami na Majorce. Ojciec dostał awans! – krzyknął uradowany chłopak.

Harry się tylko uśmiechnął i zaczął rozglądać w poszukiwaniu panny Chang. Nie odnalazł jej więc powrócił do rozmowy przyjaciół.

- A twój ojciec dalej opisuje różne stworzenia w Żonglerze? – spytała zaciekawiona Ginny.

- Tak. To jego hobby. Bez tego nie może żyć. – powiedziała Luna z szerokim uśmiechem.

Wybiła 15:30 i Hermiona zaczęła się szykować. Spakowała książki i piórnik do torby. Szybko się przebrała w czarne rurki i fioletową bluzkę „I ♥ ROCK”. Szybkim krokiem udała się do biblioteki. Była pięć minut przed czasem ale Draco już na nią czekał. Jego rozczochrane włosy dodawały mu uroku a seksowny uśmiech zabierał dech w piersiach. Był on naprawdę przystojny i dopiero teraz dziewczyna to dostrzegła.

- Cześć. To w czym mam ci pomóc? – spytała szatynka siadając obok chłopaka.

- W niczym. To była wymówka, Granger. Myślałem, że się domyślisz. – posłał jej uwodzicielskie spojrzenie.

- Nie domyśliłam się. Bo nasz kontakt ogranicza się do wyzwisk i przekleństw. – mruknęła cicho Hermiona.

- Tak. Teraz się to zmieni.

- Dlaczego?

- Bo ty zostaniesz moją dziewczyną.

- Z jakiej racji? – zmieszała się Gryfonka.

- Chłopaki z mojego dormitorium znaleźli sobie dziewczyny szlamy. To czemu ja miałbym być inny? – rzekł ponuro Malfoy.

Oczy Hermiony wypełniły się łzami. On chciał ją wykorzystać. Tak po prostu chciał się nią pobawić. Wybiegła natychmiast z biblioteki i pobiegła do swojego dormitorium. Schowała się w łazience i łkała cicho.

- Ty nadęty arystokracki dupku! – szepnęła brązowowłosa.

- Do kogo to? Mam nadzieję, że nie do mnie. – odezwał się ktoś obok niej.

- Fred! Co ty tu robisz? – zapytała się dziewczyna ocierając łzy.

- Usłyszałem czyjś płacz. Postanowiłem zobaczyć kto to. Jak się okazuje, to ty płaczesz. Coś się stało mała?

- To Malfoy! Poprosił mnie o pomoc w lekcjach. Umówiliśmy się w bibliotece. A on powiedział, że pomoc to była tylko wymówka! On chciał mnie wykorzystać! Bo skoro jego koledzy mają za dziewczyny szlamy to on też chciał! – odpowiedziała Hermiona zalewając się kolejną falą łez.

- Trzeba mu zmyć ten uśmieszek z twarzy! – warknął wkurzony Fred.

Podniósł się i już miał wyjść z łazienki gdy ktoś go objął od tyłu. On nie przeciwstawił się. Obrócił się tak by zamiast do pleców dziewczyna mogła przytulić się do jego klatki piersiowej.

- Nie płacz już. – pogładził ją po włosach.

- Freddie. – szepnęła uspokajając się.

Chłopak był zszokowany słysząc to zdrobnienie. Uśmiechnął się szeroko i mocniej wtulił się w przyjaciółkę. Hermiona czuła ukojenie w objęciach Freda. Zapach jego perfum był powalający. Mogłaby go wąchać godzinami.

- Hermiono? – odezwał się po chwili ciszy.

- Tak?

- Muszę ci coś powiedzieć.

 __________________

Przepraszam jeśli są jakieś błędy, pisane długo ale i na szybko :) 

Miałam wstawić wcześniej ale nie miałam internetu :/

Proszę, komentujcie. Zależy mi na waszej opinii.